‘Beni özle, yapabileceğin en güzel şey bu’
Saçımın teline zarar gelse dünyayı yakacak olan adamın canımı yakması ne komik. Ondan sonra korumaya alıyorsun kendini, yavrusunu koruyan anne gibi. Sonrasında etrafı toparlarken bir bakıyorsun ki unutmuşsun yaşamayı. Kendini atmışsın bir kenarıya seni arıyorsun her yerde. Göremiyorsun yanındakini. Hayatı yaşamayı uzakta sanıyorsun da kendini bir türlü yaşamıyorsun. Sonrada ruhuna ilişmeye çalışıyorsun ama nafile.. Mütemadi bir ümitsizlik çöküyor omuzlarıma. küçük şehirde büyük umutlar vardı hayatın içinde. Kocaman şehirdeki orantının ters oluşu pekte rastlantısal bir şey değildi üstelik.
Baktığında göreceği şeyden çokça uzaklaşmış olmayı dilemişti ruhum. Orada duran güneşti. Karanlıkta kalan gölgeydi. Ruhum hala bedenimin gölgesinden çıkabilmeye cesareti yokmuş gibi sığınmış sanki. Gidebilmek mi? Şehirler arası yolculuklarda tanıdım kendimi. Yada tanıdığımı sandım. Uzun uzun düşündüm. Şoför otobüsü bense ruhumu kullanma çalışıyordum. Tek fark vardı. O kaza yapmadan varabilmişti. Bense ruhsal olarak a noktasından hareket etmiş b noktasına hızla yol almakta olup, acı bir frenle kaza yapmıştım. Neydi tedavisi? Bunu da bilebilir miydim? Bilmiyorum. Bu kelimenin içine bazen hapsolduğumu hissediyorum. Atıveriyorum kendimi deniz kenarına. Hayatın kenarına itilen bir insana gibi. Tuzu yakıyor genzimi boğazın. Güneşi değiyor hücrelerime. İliklerim diyorum, onlarda hissetmeliyim. Eksik olan neydi? Neydi? Bir tını, ses, koku ya da doku? Neydi götürür beni sana? Pardon sen kimdin. Hayalimdeki sen. Söz vermiş sen. Gitmeyen sen. Ütopyalarımın prensi. Ne de komik. Komik mi? Komik olan ne biliyor musun? En kötü zamanlarda yalnızlığı dipte hissetmek, başını yastığa koyunca kimseyi düşünmemek. Ne bileyim sahilde biranı yalnız yudumlamak. Hayır hayır kıskanmıyorum. Bunu da nerden çıkarttın. Abartıyorsun. Mutlu insanlar hep mutlu olsunlar. Ahh bu yalan inanıyorsunuz demi. Kimse sonsuz kadar mutlu olamaz. Bu gerçekler yüzleşemiyoruz maalesef..
