Hemşirelikten Uzman Hemşireliğe Uzanan Hayat

Yıl 2001, yaş 18 ve ÖYS sınav sonucu; İstanbul Üniversitesi Florence Nightingale Hemşirelik Yüksekokulu!

Hemşirelik okullarının gözdelerinden olan bir okulda okuyacak olmak, hemşirelik mesleğini yapmak istememdeki hevesimi bir kat daha arttırmıştı..

Okulun üçüncü yılında deneyim kazanmak için bir yerlerden başlamak gerek düşüncesi ile iş hayatına atıldım. Öğrencilik deneyimim bir hekimin yanında, hastalarla iletişim kurmakla başladı. Mezun oldum ve iş başvurularına başladım. Mezun olduğum okulun hastanesinde ameliyathane hemşiresi olarak işe kabul edildim. Ameliyathane; benim için; büyük bir zevkle çalıştığım, her gün birşeyler öğrendiğim, sosyal ilişkilerimi geliştirdiğim bir yer oldu. “İyi ki ameliyathanede başlamışım, iş doyumum harika!” dedim. Bu alanda devam ediyorsam kendimi geliştirmeliydim. 2007 yılında Ameliyathane Hemşireliği alanında yükseklisans veren Marmara Üniversitesi’nde yüksek lisans eğitimime başladım fakat bu süreçte şehir değişikliği olduğu için ara verdiğim yükseklisans eğitimimi ancak 2015 yılında tezimi savunarak tamamlayabildim. Bu süreçte özel hastanelerden sonra bir kamu hastanesinde ameliyathane hemşiresi olarak 10 yıl çalıştım. Hem yüksek lisans eğitimimi tamamladım hem de ameliyathane hemşireliğine dair bir çok çalışmam oldu.

Ameliyathane hemşiresi olarak mesleğe hazırlıksız başlıyorduk aslında, usta-çırak ilişkisinden sıyrılmalıydı bu durum.. Bunu farkeden hocalarımız ameliyathanede intörn eğitimlere başladılar, eh biz ne yapsak klinisyenler olarak diye söze başladık “DUR” dendi bize. “Ne yapacaksın ki? Bir yükseklisans eğitimin var diye!” “Ama sizin deneyimleriniz, bizim bilgimiz. Çok iş çıkar bu durumda ameliyathaneden” dedim. Eh zorla ameliyathane eğitim komitesi oluşturuldu, yenilere eğitimler planlanmalıydı. Kongrelere bir çok sunum yapılmalıydı, meslek olduğumuzu ve günümüz şartlarına uyum sağladığımızı, bilginin ışığında olduğumuzu göstermeliydik.

Ama ne oldu? Biz komitede öneriler sunarken; yönetici hemşire ve bir kaç usta hemşire, önerilerimizle derme çatma bir proje oluşturmaya çalışıp, bilgimiz olmadan birşeyler yapıp sergilemişlerdi.

Biz projemize devam ettik tezimizi doğruladık;” Ameliyathane hemşireliği için eğitim şart” dedik ve bunu da kongrede sunduk.

Tezimiz çalışma olarak doğru çıkmış olsa da deneyimlerimize göre üzülerek öğrendik ki; eğitimli hemşirelere ihtiyaç olmuyor günümüzde. Çünkü eğitimli insan demek düşünme yetisi olan insan demek. O insanı istedikleri gibi kullanamamak demek; dolayısıyla kurumlara iş yapan kaliteli insan değil, sistemi sekteye uğratmayan, koltuğu kaybedecek korkusu olan insanlar gerekmiş..

Ters giden birşeyler vardı ameliyathanede, fikirler sunuyorduk; ukala oluyorduk!

Toplantılarda hedef gösterildik, izninizle tartışmak istemiyorum deyip ortamdan ayrıldık; otoritemi sarstılar diye tutanaklar yedik! Eh olsun bir yerlerden başlamıştı bir mücadele; birşeyler elbet değişecek dedik. Nöbet listeleri aylık yapılmalı dedik, yasada yazanı söyledik ama “ameliyathane acil durumların yaşandığı yerler, anlık herşey değişiyor”dendi. Haftalık listeler oluşturulmaya, kişilere göre nöbetler düzenlenmeye devam edildi. Acil durum olarak; eğer yönetimin hoşlandığı hemşireysen ve çocuğunun doğum günü kutlaması için liste değişikliği istiyorsan; bu değişiklik elzem olabiliyordu mesela liste değiştirebiliyordu..

Bizim söylediklerimiz desteklenmedi. Kurum en üst yöneticilere ve kurum dışı şikayetlere başladık. 2 yıl sürdü bu mücadele..

Bunun yanında yasayı koydum önlerine,” Bu alanda uzmanlığım var, ameliyathanede yönetim sıkıntısı var, yönetimde söz sahibi olmalıyım dedim”. Hemşirelik hizmetleri öüdürlüğünün olmadığı, hastane başhemşiresinin başhekim yardımcısına bağlı olduğu bu kurumda hemşirelik hizmetleri yöneticilerinden biri “Görev istenmez, verilir, bekle elbet sıra sana gelecek” dedi.

“Görev verilmez, alınır. Bu konuda uzmanlığımı aldım” dedim.

Nihai sonuç; ameliyathane hemşire sayısının yetersiz olduğu bir zamanda, ameliyathane hemşirelik yönetiminin sıkıntılı olduğunu, yöneticinin ayrımcı yaklaşımı olduğunu belirten 3 hemşire olarak, bir gün aniden elimize görevlendirme kağıtları verildi. İtiraz dilekçelerimizi yazdık, görevlendirmeyi imzalayan Prof. Dr. ünvanında olan başhekim yardımcısı ile görüştük, “Hemşirelikte uzmanlık var“ dedim, “Hemşirelerde branşlaşma yok” dedi. Oysa yasa da Uzman hemşire tanımı vardı:

 Uzman hemşire

             MADDE 7 – (8 Mart 2010 PAZARTESİ, Resmî Gazete, Sayı: 27515, Hemşirelik Yönetmeliği)

(1) Lisans mezunu hemşirelerden; yurtiçinde hemşirelik anabilim dallarında ve bunların altında açılan lisansüstü eğitim programlarından mezun olan ve diplomaları Bakanlıkça tescil edilen hemşireler ile yurtdışında bu programlardan mezun olup, diplomalarının denklikleri onaylanan ve diplomaları Bakanlıkça tescil edilen hemşireler alanlarında uzman hemşire olarak çalışırlar.

             (2) Uzman hemşireler, temel hemşirelik rollerinin yanı sıra uzmanlığını yaptığı alana yönelik klinik bilgi, beceri, sağlık araştırmaları, danışmanlık hizmetleri, sağlık eğitim hizmetlerinin programlanması, uygulanması ve değerlendirilmesinde sorumluluk alır, uygular ve değerlendirir.”

Bu görevlendirmenin sebebini hastane başhemşiresine sorduğumda “Sen yönetime adaysın, o yüzden seni ameliyathaneden aldık” dedi. Başhekim “siz görevlendirildiğiniz alanda çalışın, bir kaç zaman sonra görüşürüz” dedi.. Görevlendirildiğim alan girişimsel radyoloji ünitesiydi. En son verdiğim itiraz dilekçeme; “Uzmanlığınıza uygun bir yerde görevlendirildiniz” dönüşü yapıldı.. O kadar ciddiye alınmış ki; olay hasta hakları komisyonu’nda görüşülmüş. Bu arada ameliyathaneden bizi çıkarttıktan sonra ameliyathaneye deneyimi ve uzmanlığı olmayan yeni hemşirelerin alımı yapıldı.

Biz bu mobbing içerisinde mesleğini düzgün yapıp, her gün kendine yeni bilgiler katmak için uğraşan, aldığı parayı fazlasıyla hakeden, bireysel doğru ve yanlışları ortaya koyup tartışabilecek düzeyde olan hemşireleriz..

Biraz fazla geliyor olabiliriz, ama bu mesleği biz böyle icraa edersek belki bir şeyleri değiştirebiliriz, eh böyle icraa etmezsek zaten hep aynı yerde kalıp, hiç ilerlemeyeceğiz. Biz bireysel ya da mesleki olarak bir yerlere gelme ihtimalimiz için çalışıyoruz, bir gün görünür olabileceğimiz umudu ile,

Sevgiler.

İsmini vermek istemeyen bir hemşire.