Sevgili okuyucular;
Bu yazıyı yazma nedenim hemşirelik mesleğinde güç sahibi ve karar verici kişilerin sıklıkla gözlemlediğim bir durumu üzerine yazıyorum. Bu konuda belirli bir örnek göstermeyeceğim. Mesleğimizde doğru zamanda, doğru kişilerle bile olsa taşın altına elini koymama durumunu çok sık şekille gözlemleyebilirsiniz.
Mesleğin gelişmemesinin temel nedenlerinden biri olarak gördüğüm bu durum üzerine bir kaç kelam etmeme izin verin. Umarım bana hak verir, ileride bu o güce eriştiğinizde siz de bu sendroma yakalanmazsınız.
Hemşirelik mesleğinin güçsüz olduğunu düşünüyoruz, konuşuyoruz.
Gerçekten gücümüz mü yok?
Yoksa gücümüzü kullanacak cesaretimiz mi yok?
Bu iki soru üzerine uzun uzun konuşabiliriz. Fakat benim düşüncemi soracak olursanız ben ikinci sorunun cevabının olumsuz olduğunu düşünüyorum.
Hemşireler olarak risk almaktan çekiniyoruz.
Akademik ve klinik alanda risk almıyoruz.
Almak istemiyoruz.
Almak için öğrencilerimizi de o şekilde eğitmiyor ve motive etmiyoruz.
Çünkü bu büyük bir sorumluluk yüklüyor. Bu sorumluluğu almadığımız için mesleki ve kişisel gelişimlerimiz sekteye vuruyor.
Bu arada elini taşın altına koyma olayı ile torpil yapılan durumların karıştırılmaması gerekir. Çünkü hemşirelik mesleğinde çok fazla torpilin yapıldığını biliyorum, duyuyorum, görüyorum. Eminim servis sorumlunuz, iş arkadaşınız, yöneticiniz, okulunuzdaki hocanız hakkınızı yemiştir.
Bize de yapıldı. Affetmedik.. Affetmeyeceğiz…
Mesleğin gelişmesi için sorumluluk bilincinin beraberinde risk alma olgularının öğrencilerimize aşılanması gerekli. Üniversitede dört yıl iyi eğitim verdiğimiz öğrencilerimize güvenmeliyiz. Bunu sadece bir kaç akademisyen, ya da servisimizde çalışan hemşireler için bir kaç yönetici, sorumlu olarak yapamayız. Bunu kartopu etkisi ile büyütmeliyiz.
Bir örnek vermek istiyorum.
Dijital Hemşire platfromunda yazar olarak kabul ettiğim bir hemşirelik öğrencisi vardı. Yaklaşık 4-5 yazı gönderdi. Hepsini yayınladım. Bu arada maille ve telefon üzerinden yazıları hakkında konuşuyorduk. Hiç yüz yüze tanışmadık. Arkadaş mezun olduktan sonra bir gün bana ailesinin yakınlarında bir işe girmek istediğini ve arkadaşları gibi iş bulamadığını belirtti. Benden tanıdığım hastanelere referans olmamı istedi. Ben önce düşündüm. Çekimser durum. Tanımadığım biri için böyle davranmak zorunda kaldım. Sonra arkadaşın yazdığı yazıları tekrar okudum. Bu yazıları yazanın sorumluluk sahibi, kendini geliştiren ve mesleğine önem veren bir kişiliğe sahip olduğu kanısına vardım. Bu kanı ile evine yakın olan Anadolu Sağlık Merkezi ile görüşmesi için orada çalışan bir arkadaşıma yönlendirdim. Sonrasında ise arkadaşın işe alındığını öğrendiğimde mutlu oldum. Ara ara arkadaşın nasıl çalıştığı ile ilgili orada çalışan arkadaşlardan bilgiler aldım. Herkesin arkadaştan memnun olması beni ayrı sevindirmişti.
Bu olaydan sonra böyle bir kaç durum daha oldu.
Zaten ışık gördüğüm tüm kişilerle zaman geçirir ve onlara imkan tanımaya çalışırım. Benim için her hemşire nereden mezun olduğundan bağımsız değerlidir.
Herkesin bir yerlerde birileri için kullanabileceği kredileri vardır. Bu kredileri herkes için tüketmek istemezsiniz. Çünkü olumsuz bir durum olursa başkaları için kredi kullanamaz hale gelirsiniz. Bende bu riski aldım. Tabi risk derken hesaplanmış bir risk demek daha doğru olur.
Bu sayede mesleğimize bir kişi daha kazandırmış olduk. Tanımadığımız kişilere karşı bu güven duygusunun oluşması güzel gelişmelere gebe durumlar yaratır.
Herkesin herkese böyle davranmasını da uygun bulmuyorum.
Lütfen hak ettiğini düşündüğünüz meslektaşlarınıza doğru zamanda, doğru yerde, doğru kişilerle bulunmasını sağlayın. Bu çok zor değil.
Kendi mum ışığınızdan diğer mumlara ışık vererek ışığınız sönmez.
***
İlk kursumuz doldu. Yoğun İlginiz için teşekkür ederiz.
İkinci kursumuzda kısıtlı yerimiz kaldı. Başvurmak isterseniz biz buradayız..
